سفارش تبلیغ
صبا ویژن
حقّ سرپرست علمی تو آن است که وی رابزرگ بشماری و مجلسش را محترم بشماری و به او نیک گوش کنی [امام سجّاد علیه السلام]
 
دوشنبه 91 خرداد 8 , ساعت 10:32 عصر

کسانی که بهشتی خواهند شد هیچگاه خستگی و دلزدگی بر آنان عارض نخواهد شد . دلزدگی در جایی است موجودی امکان حرکت و تکامل داشته باشد ولی حرکت نکند یا مانعی در مقابل حرکت و تکامل او وجود داشته باشد . به عبارت دیگر خستگی و دلزدگی بر موجودی عارض می شود که قابلیت حرکت داشته باشد ولی گرفتار سکون و رکود گردد ؛ اما موجودی که از حوزه حرکت و تکامل بیرون بوده و به دارالقرار رسیده و ثابت است آرزو و انتظار و تکامل و حرکت و به فعلیت رسیدن و خستگی و دلزدگی برای او بی معناست . ما اگر معناى ثبات را از سکون جدا کنیم و براى ما روشن شود که ما در آخرت به ثبات و دارالقرار مى‏رسیم ، نه به سکون و ایستایی ، این سؤال براى ما مطرح نخواهد شد که بعد از رسیدن به بهشت چه خواهد شد
ما یک ساکن داریم و یک ثابت. مثلاً درختى اینجا ساکن است، امّا بالاخره از بین مى‏رود. امّا معادلات ریاضى ثابت هستند و زمان ندارند. نه در مکان خاصى و نه در زمان خاصى قرار دارند. قضایاى ریاضى نه در مکانى هستند که بشوند متمکّن و نه تاریخ و زمان دارند که بشوند متزّمن. اگر چیزى نه زمان‏دار بود و نه مکان‏دار، ثابت است و نه ساکن. انسان هم که به دار ثبات و دارالقرار مى‏رسد، خستگى و دلزدگى براى او معنا ندارد؛ زیرا آنچه ملال‏آور است، رکود و سکون است، نه ثبوت و لذت دائمى ، انسان در دنیا به هر کمالی که می رسد دنبال بالاتر از آن است و بالاتر از آن را آرزو می کند و در آخرت که بساط ماده و استعداد و حرکت برچیده می شود نه استکمال معنی دارد و نه آرزو و دلزدگی . ملائک هم اکنون نیز چنین هستند که هیچگاه آرزو نمی کنند و طالب کمالی بیش از آنچه هستند نمی کنند .

مطلب دیگر این که دنیا دار انفعال و تأثیر پذیری است ، و عمده ی لذایذ انسان از سنخ انفعالند اما لذایذ بهشتی از سنخ فعلند نه انفعال. خداى متعال می فرماید : « لَهُمْ ما یَشاؤُنَ فِیها ولدینا مزید » (ق/ 35 ) «[در بهشت‏] براى آنان است هرآنچه بخواهند و نزد ماست بیش از آن » و فرمود « و لکم فیها ما تشتهی انفسکم » ( فصلت /31 )« و برای شماست در بهشت آنچه که بخواهید »

این آیات و آیات مشابه، دلالت مى‏کنند که خواسته‏هاى نفس انسان در عالم آخرت، به انشاء(ایجاد) خود او است، بلکه همه لذّت‏ها و رنج‏هاى او در آن عالَم، از مقوله فعل‏اند، نه اِنفعال.

لذّت‏هاى دنیوى از قبیل انفعال‏اند؛ یعنى، از خارج بر نفس وارد مى‏شوند و در وى اثر مى‏کنند. برخلاف لذت‏هاى آخرت که از باب فعل و تأثیر و انشاى نفس‏اند. در روایت آمده است: فرشتگان باید از اهل بهشت اجازه بگیرند تا بر آنان وارد شوند و بالاترین سلطنت‏ها همین است که اهل بهشت، هرچه اراده کننده، بشود. آنچه ملالت و خستگى را به دنبال دارد، انفعال نفسانى است؛ نه فعل و تأثیر و انشای نفس و لذا در عالم آخرت، هیچ‏گونه خستگى و مَلالتى وجود ندارد . انسان در بهشت هرچه اراده کند تحقق می یابد لذا هر انسان بهشتی در حد خود همه چیز است و آرزو کردن برای او معنی ندارد حتی بهشت او هم با دست خود او ایجاد می شود



لیست کل یادداشت های این وبلاگ